Je weet niet hoe sterk je bent, tot het moment dat sterk zijn de enige keuze is die je hebt.

Deze week was in één woord droevig. Mijn tante verloor de strijd in een ongelijk gevecht tegen kanker. Vorige weken huilden we omdat er een levensverwachting van enkele weken werd uitgesproken. Vandaag heb ik mijn laptop op schoot met de laatste toespraak van mijn vader voor zijn zus voor me op het scherm. Of ik er nog even naar wilde kijken…Ze overleed in de nacht van woensdag op donderdag op 62-jarige leeftijd.

In de dagen die volgen, zijn we veel bij mijn ouders thuis en ga ik met mijn moeder bij mijn oma op bezoek. Die op 92-jarige leeftijd haar dochter moet loslaten. En hoewel onze band niet altijd even sterk is geweest, we als familie ook onze dalen hebben gekend, breekt mijn moederhart als nooit tevoren. Ze staart naar de rouwkaart en huilt zonder tranen. Op de tafel staat het geboortekaartje van mijn achternichtje dat zondag is geboren. Leven en dood stonden nog nooit zo dicht bij elkaar. Als op vrijdagnacht de hel losbreekt in Parijs, lig ik de uren die volgen verdrietig, in de war en zwetend in bed. Om het verdriet van mijn familie, maar ook om het verdriet van de wereld.

Fay is ziek en ligt tussen ons in. Ik kruip tegen haar koortsige lijfje aan en houd haar stevig vast en in de stilte van de nacht stromen de tranen over mijn wangen. Hoe leer ik mijn kinderen te houden van een wereld die soms zo lelijk, donker en oneerlijk is? Te genieten van het leven, dat soms zo pijnlijk en intens verdrietig verloopt? Het is zo’n nacht waarin alles door mijn hoofd spookt, een waarin ik alleen maar verlang naar het licht en de zon. Want hoe hard ik ook probeer aan de leuke dingen te denken, het blijft die uren gitzwart. Buiten en in m’n hoofd.

Ik zet de laatste woorden van mijn vader aan zijn zus op papier en sluit mijn ogen. Buiten is het lichter dan vannacht, maar nog te donker voor plezier, blijheid en geluk. En zo gaat het leven. Met ups en downs, met lachen en huilen, met leven en dood. Ik hoop dat ik er voor mijn familie kan zijn, dat ik op die manier toch iets bijdraag aan een betere wereld. En totdat de zon zich weer laat zien, kijk ik met Fay en Beau naar Sinterklaas. En geloof ik voor een keertje nog in deze beste man. In de onschuld en onbevangenheid van een kind. In de hoop en het geloof dat liefde voor elkaar overwint. Misschien niet vandaag, maar wel morgen en de dagen daarna.