Daar zit ik dan. In het Erasmus MC, op m’n 38e. Met een hersenbloeding.

Ik kan nog altijd niet bevatten dat dit over mij gaat, maar het is echt. Op Oudjaarsavond, om 23:50 uur een afgrijselijke koppijn, gevolgd door extreem overgeven. Migraine, dacht ik. Mn bed in, uitzieken, want vrijdag de uitvaart van mijn schoonvader. Jasper ziek, corona, niet lastig vallen.

Ik lig alleen in het donker op de logeerkamer, ik bel de HAP, krijg pijnstillers. De volgende dag de huisarts, pillen tegen de misselijkheid.

En dan op woensdag merkt Jasper op dat m’n spraak raar is. En dan valt het in mn hoofd op z’n plaats: dit is niet goed.

Helaas wordt wat ik vrees ’s middags werkelijkheid na een hersenscan: een bloeding in de onderste hersenhelft. Een kleine, maar oorzaak onbekend.

Ik word met spoed naar het EMC gebracht, er volgt een riskante kijkoperatie en 1000x dezelfde testjes, infuzen, draadjes, piepjes. Zweten, blinde paniek, tranen, letterlijke doodsangst.

Sinds zaterdag ben ik thuis. Alles is hetzelfde en alles is veranderd. Een periode breekt aan die ik niet kan bevatten: een jaar revalideren. M’n spraak, maar vooral m’n geest…

Gelukkig kan ik nog schrijven. Dus dat ga ik doen…Chantal Schrijft nog. En dat had heel, heel anders kunnen zijn.