Al van kleins af aan wist ik het zeker: Op een dag wilde ik mama worden. Als 7-jarige vooral omdat ik net zo’n baby wilde als mijn zusje dat toen geboren werd. Als 17-jarige, omdat ik lekker wilde knuffelen met zo’n klein hummeltje en als 27-jarige, omdat ik de man van mijn dromen vond en hunkerde naar een gezin. En toen opeens was daar het streepje op de zwangerschapstest. Nu werd het echt. Over 9 maanden zou er een klein mensje zijn, volledig afhankelijk van de mensen om hem of haar heen en dat mensje zou mij mama noemen.

Na drie maanden in joggingpak boven een gele fluoriserende emmer te hebben gehangen met manlief die mijn haar uit m’n gezicht hield, had ik een voorbeeldige zwangerschap. Ik had een prachtbuik, kwam weinig aan en kreeg van iedereen lekker de aandacht. Ondertussen kwam er de welbekende nesteldrang, de zwangerschapsdementie en de niet te onderdrukken drang om alles voor te bereiden. Kaartjes, kamertje, klossen en telefoonnummers, het was allemaal geregeld toen op 23 juni 2011 om 05:30 uur mijn vliezen braken…

Na een korte, maar heftige bevalling was daar om 10:04 uur onze dochter Fay Trijntje Catharina van Eijck. Een prachtig engeltje van slechts 2480 gram met een blauw kontje door de stuitbevalling. En vanaf dat moment wordt ieder cliche werkelijkheid. Het moederschap is zoveel mooier dan ik op 7-, 17- en 27-jarige leeftijd dacht. Nu ligt ons klein groot geluk op schoot uit te buiken na haar voeding. Ze is nu drie weken en zo eigen, zo vertrouwd. Fay is de mooiste en wij de gelukkigste.