Better to know the quick pain of truth than the ongoing pain of a long-held false hope.
De meeste mensen om ons heen kennen ons verhaal en weten dat Jaspers bv The Ticket Enterprise en hijzelf failliet zijn. De bv raakte door de economische crises in financiële problemen. Toen de bank midden in het hoogseizoen besloot het tijdelijke krediet, waar we al jaren op rij gebruik van konden maken, niet meer te geven, waren we genoodzaakt de stekker eruit te trekken. Dat terwijl we in 2012 zwarte cijfers zouden schrijven. We troffen een bijzonder fijne curator. Die nu, na precies 3 jaar, nog altijd geen cent betaald heeft aan de schuldeisers, maar zelf al 90.000 mocht bijschrijven op zijn eigen rekening. Die het gooide op ‘onbehoorlijk bestuur’. De reactie daarop van onze advocaat? ‘Een belachelijke lijst met punten die je stuk voor stuk gemakkelijk kunt weerleggen, maar de verdediging kost minstens 25.000 euro’. Bedenk je even dat we beide onze baan verloren, we vier kinderen hebben en ons laatste restje spaargeld in de bv stopten om klanten te kunnen helpen. Je begrijpt: dat geld hadden we niet.
Als je geen geld hebt om je te verdedigen, is het simpel: wie zwijgt, stemt toe. En dus kreeg de curator gelijk en kon hij overgaan tot het aanvragen van het persoonlijk faillissement.
Fictieve deadline
En daar zaten we dan vorig jaar oktober. De bv kwijt, je baan, je geld en post kwijt en belangrijker: je eigenwaarde kwijt. Je mag nergens meer over beslissen, je mag geen cent meer verdienen. De laatste 900 op de gezamenlijke rekening leverden we in. Vooral sinds dat moment is het faillissement een spelletje van valse hoop geworden. Omdat je als failliet (bv of persoonlijk) nauwelijks inzicht krijgt in de status van de afwikkeling is het gewoon afwachten. Het kan drie maanden duren of drie jaar. Als je gaat rondvragen en op internet gaat lezen, krijg je een gemiddelde periode van een jaar. En hoe stom of naïef dat ook is, je gaat met zo’n getal leven. Je gaat onbewust aftellen en hoe dichterbij het einde van het jaar komt, hoe ongeduldiger je wordt. Wachten op mail, drie keer per week Faillissementsdossier.nl checken of er een nieuw verslag is toegevoegd, huilen, ’s nachts wakker liggen en vooral hopen dat er een verlossend antwoord komt. Totdat het jaar verstreken is en je, gebaseerd op iets of niets, weer verder aftelt naar de volgende fictieve deadline. Het breekt je op, slurpt alle energie uit je en toch doe je het elke keer weer.
Huidige status persoonlijk faillissement
Zo gaat het al 3,5 jaar en vandaag is er weer zo’n deadline. Het persoonlijk faillissement is een jaar geleden uitgesproken. De uitspraak van de curator destijds: ‘gebruikelijk is 6 maanden tot een jaar’. Dat werd twee maanden geleden nog eens bevestigd door een brief waarin het voornemen wordt uitgesproken om het faillissement binnen een jaar na uitspraak af te wikkelen. En dan is het vandaag. We hebben met angst en beven toch maar besloten om te vragen naar de huidige status. Als ik mijn mailbox open, terwijl ik achter mijn bureau zit, zie ik de onderwerpsregel: ‘FW: Status’. Huiverig klik ik op het mailtje. Mijn hand trilt, het zweet breekt me uit. Snel scan ik het mailtje. Ik stop als ik de woorden ‘over drie maanden’ lees. Ik ren de gang op, gooi een vergifbeker aan scheldwoorden leeg en barst, zoals na iedere deadline, in tranen uit. Zelfs mijn collega’s kennen het riedeltje inmiddels: Chantal hoopt, Chantal krijgt een klap, Chantal wordt bij elkaar geveegd door het team. Dankbaar voor die arm om me heen, de gedeelde boosheid en het begrip, voel ik me toch weer moederziel alleen. Alleen in ons gevecht voor een normaal leven.
Gelukkig weet ik na drie jaar vallen, dat ik ook al drie jaar weer opsta. Dat zal ik nu ook weer doen. Tot het moment dat die fictieve deadline een daadwerkelijke sluiting van het faillissement wordt. En tot die tijd? Op de bank met een deken, veel chocola, lieve collega’s en vrienden en het enige wat wél nog 100% van onszelf is: Fay en Beau.