Het is vrijdag 6 januari, 7 uur ’s ochtends. Ik heb de tweede nacht in het ziekenhuis achter de rug. En die was een stuk beter en minder angstig dan de eerste. Nu ik weet dat de bloeding gestopt is en het bloed allemaal ‘droog’ is, voelt het iets minder eng. Vannacht hoefde ik niet elke twee uur wakker gemaakt te worden en dus heb ik na twee dagen en nachten zonder slaap een paar uurtjes gepakt.

Maar nu ben ik klaarwakker. Vandaag is de uitvaart van mijn schoonvader en daar zal ik niet bij zijn. Net als dat ik er dinsdag niet bij was toen we als familie afscheid van hem konden nemen. Jasper heeft amper de tijd gehad om een speech voor te bereiden. Toen hij gisteravond naar huis ging, heeft Fay urenlang non-stop gehuild. Pas tegen middernacht had hij tijd om wat dingen op te schrijven.

Onderuit in de douche

Nadat ik mijn ontbijt met moeite heb weggespoeld met een kop thee, komt de verpleging vragen of ze me ‘klaar kunnen maken voor de dag’. Ik begrijp niet wat ze bedoelt. Als ze me vraagt of ik misschien wil douchen, voelt het heel even alsof ik de loterij heb gewonnen. Het idee dat ik dat gore zweet van me af kan spoelen, m’n haren kan wassen en even op een gewoon toilet kan zitten, voelt als een cadeautje. Ik ga op de rand van het bed zitten. Alles duizelt. Aan de hand van een lieve, hele jonge stagiaire schuifel ik de badkamer in. Ze kleedt me uit, verbindt de hand met het infuus in een plastic zak en trekt voorzichtig alle stickers van mijn huid. 

Als ik in m’n nakie op een plastic stoeltje zit en het warme water over m’n rug voel lopen, voel ik me weer een beetje mens. Ik was m’n haar en m’n slappe lijf en kijk naar de bloeduitstorting bij m’n lies. Het trekt en doet zeer. Als ik de zeep weg zet, wordt opeens alles zwart voor m’n ogen. Ik weet de verpleegster nog net te roepen. Als ik weer bij kom, lig ik naakt en nat op m’n bed. Ik ben flauwgevallen, maar ben wel schoon…

Rond een uur of 11 komen Jasper en de kinderen nog even op bezoek, voordat ze naar de uitvaart gaan. De mannen strak in pak, Fay met haar nette broek en witte blouse. Ze zijn alle drie zenuwachtig en ik weet me ook niet echt een houding te geven. Het is zo’n gekke situatie. Ik wens ze sterkte en laat een traan als ze weggaan. 

Niet storen

De uitvaartbegeleidster heeft geregeld dat ik de dienst in het crematorium digitaal kan volgen vanmiddag. M’n beste vriendin heeft Jasper en de kinderen afgelost, zodat ik niet alleen ben. We kletsen wat en ik probeer nog wat te rusten, voordat de dienst begint. Ondertussen stuurt Fay me foto’s van de volgauto’s. De kerkdienst is achter de rug. Als ik op m’n telefoon inlog, komt een verpleger binnen. Hij laat me een handgeschreven briefje zien, waarop hij slordig, maar duidelijk heeft geschreven dat ik niet gestoord mag worden. Hij plakt het op de deur van mijn kamer om ervoor te zorgen dat ik in alle rust de uitvaart kan volgen en sluit de deur. Dat kleine gebaar vind ik zó lief dat ik voor de zoveelste keer in tranen uitbarst. 

Het wachtscherm schiet naar de zaal van het crematorium. Het is een mooie, witte ruimte met in het midden de kist met daarin mijn schoonvader. Opa, zoals ik hem altijd noemde. Opa met z’n grapjes, zijn mooie verhalen over vroeger, zijn liefde voor ons en vooral zijn kleinkinderen. De foto op de kist is van ons trouwen en heb ik vorige week uitgezocht. Vorige week, toen alles nog normaal was. 

Het kleine groepje mensen komt de zaal binnen. Ik zie Jasper, Fay, Beau, mijn ouders, schoonzus, zwager, nichtje en neefjes. Ik zie dat de uitvaartonderneemster iets tegen ze zegt en dan draaien ze zich om en zwaaien ze naar de camera. Ik glimlach om dit rare, maar tegelijk ook grappige moment.

Afscheid nemen

De dienst begint en Jasper mag als eerste iets zeggen. Ik vind het zo bizar dat hij daar staat en ik hier lig. Ik weet dat hij geen speech op papier kreeg in de chaos, paniek en vermoeidheid van de afgelopen dagen. Hij heeft slechts wat steekwoorden op een briefje geschreven. ‘Toen ik dacht aan wat ik van je zou missen, wist ik het niet meteen. Totdat dit met Chantal gebeurde. Wat had ik nu graag met je willen overleggen.’ Mijn schoonvader was huisarts. Als er vroeger iets met de kinderen was, belden we hem voor advies. Het is de spijker op z’n kop. Jasper slaat zich dapper door zijn verhaal heen. 

Na de muziek (die mijn schoonmoeder ‘pokkeherrie’ zou noemen) is het de beurt aan mijn dappere, mooie dochter. Ze wilde heel graag een gedicht voorlezen. Ze gaat staan en doet het gewoon. Helder, rustig en duidelijk:

‘De bomen komen uit de grond
en uit hun stam de twijgen.
En iedereen vindt het heel gewoon
dat zij weer bladeren krijgen.
We zien ze vallen naar de grond
en dan opnieuw weer groeien.
Zo heeft de aarde ons geleerd
dat al wat sterft zal bloeien.’ 

Ik ben ongelofelijk trots, maar schiet ook vol als ik haar op mijn kleine schermpje zie huilen na afloop. Net als wanneer ik Beau, die tot nu toe geen traan heeft gelaten, in Jasper zijn colbert zie kruipen. Ik in mijn bed, alleen met m’n schermpje en zij daar met elkaar, maar zonder mij. Er spreekt nog een jeugdvriend er is nog wat muziek en dan nemen ze afscheid. Ik doe dat in mijn hoofd, terwijl mijn familie nog even naar me zwaait. Als ik mijn telefoon uitzet, voel ik me leeg. Opa is niet meer. En hoewel we al 7 maanden in de blessuretijd leefden, is het nu zo definitief.

Veel tijd om bij het verlies en afscheid stil te staan heb ik niet, want dan staat de neuroloog naast m’n bed met een, op dat moment voor mij, bizarre boodschap: ‘Je mag naar huis.’