Mijn lief is een echte man. Laat het liefst alles achter zijn bescheiden kont slingeren, om de dag erna te vragen waar zijn iPad, sleutels of sportschoenen zijn gebleven. Tel dat op bij zijn twee dochters die op hem lijken en een peuter van anderhalf die dagelijks een wedstrijd doet hoeveel speelgoed er onder de bank past en de chaos is compleet.
En daar houd ik nou precies níet van, van chaos. Losse rotzooi maakt me zenuwachtig en eens in de maand mest ik het hele huis uit. Ik weet precies waar alles ligt en vind altijd alles terug (oké, bijna altijd…mijn toegangspas van kantoor ben ik nog steeds kwijt).
Man en kinderen drijf ik meer dan eens tot waanzin. Niet alleen omdat ik ze achter hun broek aanzit, maar temeer, omdat ze altijd moeten zoeken naar waar hun spullen na de reorganisatie nu weer terecht zijn gekomen. Na een kleine twee jaar samenwonen, hebben ze het dan ook opgegeven. Als ze wat zoeken, vragen ze (stief)mama. Die vindt alles. De etui met gelpennen, het opzetstukje van de fietspomp en de TomTom die al zo lang zoek was: ik vind ze terug als een ware Sherlock Holmes. Mijn man wil daar nog wel eens over in discussie gaan. Vindt het moeilijk toe te geven dat ik hierin nu eenmaal beter ben dan hij.
Tot tweede kerstdag. Wanneer meneer zijn telefoon én portemonnee op het dak laat liggen om vervolgens de snelweg op te rijden. Als we bijna in Den Haag zijn, trekt hij wit weg. Langzaam dringt het tot hem door dat zijn mobiel en pasjes ergens tussen Rotterdam en Rijswijk slingeren, in plaats van in het bakje in de middenconsole van de auto. Met een niet nader te noemen, maar veel te hoge snelheid keren we om. Hulde aan de app Find my iPhone, want met een slim trucje en een groen knipperend bolletje vinden we de telefoon aan het begin van de oprit. Oké, hij is wat krassen rijker, maar alles werkt nog naar behoren. Deel twee van de zoektocht verloopt een stuk moeilijker. We rijden op en neer, lopen driemaal de wijk rond als echte speurhonden, maar zonder resultaat. We vragen de bezorger van de Chinees beneden om extra op te letten en besluiten de portemonnee na twee uur in de ijzige kou officieel als verloren te beschouwen.
En dan rijden we de snelweg op. In een flits zie ik daar een leren hoopje liggen en roep verrukt dat manlief moet stoppen. Hij verlaat de snelweg, rijdt de ventweg op en als ik me door de modder en over de vangrail heb gewerkt (ik sta nu dus óp de snelweg), verschijnt er een zelfgenoegzame grijns op mijn gezicht. Daar ligt zijn portemonnee. Met verspreid over de berm de inhoud. Ik trek me niks aan van mijn net gekrulde haren, zorgvuldig aangebrachte make-up, te strakke broek en veel te dure suède laarzen. Als een soepele atleet klim ik met gevaar voor eigen leven heen en terug over de vangrail, mijn buit aan pasjes verzamelend. Als ik na een uur met mijn voeten in de modder terug de auto in stap, lach ik tevreden: Weer een discussiepunt van de lijst. Vanaf vandaag is het officieel. Mama vindt álles terug.
(We kwamen er thuis overigens achter dat er toch één van de tien zoekgeraakte pasjes is achtergebleven langs de A13…De vinder zal worden beloond!)
Deze column werd eerder gepubliceerd op TipsWerkendeOuders.nl.